De auteur houdt een pleidooi voor voetbal, ambiance en solidariteit. Hij ziet in het voetbal een samenlevingsproject, dat mensen bij elkaar brengt. Zonder onderscheid van afkomst, geslacht en over alle levensbeschouwingen heen. Hij juicht de initiatieven van clubs en bonden toe rond de thema's The United Colours of Football& Show Racism the Red Card (Europese Gemeenschap & Uefa) en Go for Girls (UNICEF & FIFA) toe. Met deze twee acties bestrijdt het wereldvoetbal de gedachtestromingen van de haat: zij die om politieke redenen mensen met een donkere huidskleur uitsluiten en zij die vanuit religieuze motieven vrouwen en meisjes als tweederangsburgers beschouwen. Hij steunt het Engelse model van Football in the Community, dat met welzijnscampagnes het sociale weefsel in de eigen stad versterkt en mensen in nood helpt.

Raf Willems pleit voor multiculturele voetbalclubs, gebaseerd op het democratisch rechtsconcept, met het stadion als ontmoetingsplaats voor entertainment en solidariteit. Een goed algemeen beleid berust op vijf pijlers:

* creatief ondernemerschap
* warme clubcultuur
* ambiance in het stadion
* solidariteit met de gemeenschap
* vervrouwelijking.

Als te volgen voorbeelden verwijst hij naar Celtic Glasgow, Manchester United, Borussia Dortmund, de Engelse Football Association en het Franse nationale elftal Les Bleus Multiculturelles.