In 'Geen dier jankt zo ongenadig als de mens' begint filosoof Jaap Kruithof met de analyse van een van zijn grote passies, muziek. Hij vetrekt daarbij van zijn fascinatie voor natuurgeluiden en beschrijft hoe de verdwijning ervan de menselijke geluidswereld steeds armer en schraler maakt. Bovendien nemen de sociale bijgeluiden almaar toe, terwijl ook de muzikale pulp ons overal - op straat, in cafés, op radio en t.v. - om de oren slaat. De verschraling van de geluidswerelden is geen contextloos gegeven, maar hangt samen met de Westerse maatschappelijke, economische en pan-commercialisering dreigt de kwaliteit van de muziek het onderspit te delven.