In juni 1996 werden Raoul Stuyck en een veertigtal medebeklaagden door de correctionele rechtbank van Antwerpen wegens fiscale fraude veroordeeld. Stuyck was een bekende PR-man en lobbyist. Deze positie in het witteboordenmilieu van politici en zakenlui had hij verworven dankzij zijn functie van directeur communicatie bij Gazet van Antwerpen. In de jaren tachtig zette Stuyck een handige structuur op voor het witwassen van geld. Hij schreef fictieve facturen uit en betaalde die sommen in het zwart terug minus een fors commissieloon voor hemzelf. Hij deed dat niet alleen voor bedrijven, maar ook voor politieke partijen. Stuyck was bovendien een boodschapper die voor alles en nog wat werd ingeschakeld. Maar voor wie? Om dat te achterhalen doken de auteurs in de dossiers die het gerecht niet durfde of mocht openklappen. 'De zaak Raoul Stuyck' schetst de biotoop van het hoofdpersonage en richt de schijnwerpers op diegenen die Stuyck groot heben gemaakt maar zelf in de schaduw bleven. Het bo