We hebben het zojuist gehad over de lijfelijke aanwezigheid van de gesprekspartners, noodzakelijk voor elk praatje. Laten we ons nu concentreren op dat deel van het lichaam dat het verst naar achteren steekt en dat een grote, zo niet beslissende invloed heeft op de bewegingen van de tong. Ik bedoel het zitvlak. Met de scherpzinnigheid die ons eigen is hebben we waargenomen dat, hoe beter het lichaam van een prater op zijn achterste rust, hoe hoger zijn denken reikt en hoe meer het wint aan vlugheid, vrolijkheid en vriendelijkheid, allemaal heel kostbaar voor de kunt van het conserveren.