Zij was toen veertien jaar. Haar huis had de kleur van een dukuvrucht. Haar figuurtje was tenger, als een poppetje. Haar ogen stonden een beetje scheef. Haar neusje was bescheiden. En ze was de bloem van het vissersdorpje aan het strand van de residentie Jepara Rembang.

Iedere dag opnieuw raakten haar oren vervuld van het geluid van de branding en haar ogen van het gezicht van de prauwen. Bij het aanbreken van de ochtend gingen ze op weg om dan 's middags of 's avonds terug te keren, aan te meren bij de monding van de rivier waar zij hun netten vol vis aan land brachten en bleven wachten tot de volgende dag het vendukantoor open ging.

De negentiende eeuw had zij al achter zich gelaten om de twintigste binnen te gaan. De wind die floot tussen de toppen van de sparren maakte haar niet forser. Zij bleef klein als een poppetje, met schitterende ogen. En zij wist niet, dat zij tussen het eeuwige ruisen van de golven, het fluiten van de wind en het komen en gaan van de prauwen door, al in iemands hart was gesloten.

Op zekere dag kwam een afgezant van die persoon naar het huis van de ouders van het meisje. Een paar dagen later al moest ze weg uit de keuken, uit het dorp, haar eigen dorp, waar het altijd naar vis rook. Ze moest de netten vergeten die ze boette, eens in de week, het oude zeil dat in de keuken was opgehangen en de geur van de zee.