Bij toeval stuit Ireen van Engelen op brieven gericht aan een naar Indonesië verhuisd familielid die over ontucht met kinderen blijkt te gaan. Met name de verlekkerde sadomasochistische ontboezemingen van een oud-groepsleider van het Burgerweeshuis laten haar niet meer los. Wat brengt volwassenen ertoe zich willens en wetens aan kinderen te vergrijpen? Van Engelen bezoekt de pedofilieavonden van de NVSH, neemt contact op met het Burgerweeshuis en de zedenpolitie en verzamelt een grote hoeveelheid documentatie. En ze noemen het liefde beschrijft Van Engelens botsingen met pedofielen en instellingen en gaat in op wat haar niet zint aan de immorele vrijheid-blijheid-ideologie die ze telkens weer tegenkomt. Voornoemde groepsleider wordt dankzij haar speurwerk weliswaar veroordeeld, maar zijn functioneren binnen het Burgerweeshuis blijft in nevelen gehuld. En waar zijn de slachtoffertjes gebleven? Wie bekommert zich om deze potenti? 'tijdsbommen'?