Het oeuvre van Teun Hocks zit vol ongerijmdheden. Ongerijmdheid is, volgens Cleanth Brooks, het wezen van de ironie. 'Filosofie is het ware thuis van de ironie', zo schreef Friedrich Schlegel. Teun Hocks is dus een filosoof. Maar waarover is hij filosofisch? Over zichzelf, de kunstenaar, over het zelf van de kunstenaar, zou je kunnen zeggen. Het toont de paradox - ultieme ironie - van de positie van de kunstenaar: hij droomt dat hij in de hemel is, zelfs wanneer hij zijn alledaagse leven leidt. De ironie blijft, zoals in alle existentiële paradoxen, onbeantwoord: de kunstenaar behoort evengoed tot de prozaïsche wereld - net als iedereen heeft hij levensmiddelen nodig om te kunnen eten - als tot de hogere wereld.