'Werkloosheid en armoede, de oplossing die werkt', geeft een analyse van de massale werkloosheid die Nederland en de rest van de Westerse Wereld sinds het begin van de jaren zeventig teistert. Volgens de auteurs is het belastingbeleid de oorzaak geweest van een groeiende werkloosheid, met name aan de onderkant van de markt, waar dan dus ook armoede ontstaat. Centraal in de analyse staat de belastingvrije voet. Deze was in de jaren vijftig ongeveer even hoog als het bestaansminimum, maar is sindsdien niet welvaartsvast meegegroeid. Hij is gedurende die tijd slechts gecorrigeerd voor inflatie. Waren er eerst geen lasten op het bestaansminimum, de laatste decennia zijn er steeds meer heffingen bijgekomen. Het resultaat is dat de laagproduktieve werknemers te duur zijn en uit de markt zijn geprezen.