In 1908 werd Tolstoj gevraagd zijn visie te geven op de wrede koloniale uitbuiting van India door de Engelsen. Dat verzoek werd hem gedaan door een briljante doch fanatieke revolutionaire jongeman van 24 jaar Taraknath Das, een Hindoe uit Bengalen, die naar Amerika moest vluchten omdat hij gezocht werd door de Britse geheime dienst. Hij had daar een maandblad opgezet de Free Hindusthan om de situatie van India onder de aandacht van de wereld te brengen. Omdat de toen 80 jarige Tolstoj in die tijd de opinieleider was in vredesvraagstukken werd hij door Das benaderd. Het resultaat was deze 'Brief aan een Hindoe', Maar de inhoud viel bij de jonge Das bepaald niet in goede aarde en de brief werd niet gepubliceerd. Das was namelijk een fel voorstander van een gewelddadige omverwerping van het misdadige Engelse regime. De geweldloze wet van de Liefde, die Tolstoj propageerde, sprak hem absoluut niet aan. Gandhi, toen 40 jaar oud, kreeg via vrienden een getypte versie van de brief in handen tijdens zijn strijd voor gelijke rechten voor Indiërs in Zuid-Afrika. Hem sprak de inhoud wèl aan omdat die aansloot bij zijn, mede door de boeken van Tolstoj ontwikkelde, leer van 'geweldloze weerbaarheid'. Deze leer werd later bekend onder de term satyagraha. Hierna ontspon zich een briefwisseling tussen Tolstoj en Gandhi die tot de dood van Tolstoj heeft geduurd. Deze briefwisseling is in dit boekje opgenomen, alsmede een 'In Memoriam', die Gandhi schreef na het overlijden van Tolstoj.