De autobiografie van Haring Arle is meer dan een levensverhaal. Het boek beschrijft voor een groot deel de geschiedenis van de Amsterdamse Penose. Haring Arle heeft die geschiedenis helpen schrijven. Al met al mag ik nog van geluk spreken dat ik het er heelhuids van heb afgebracht. Wat een angsten heb ik doorstaan in Duitsland, bij die eindetoos lijkende bomaanvallen… het moeten ruimen van honderden lijken of verminkte restanten ervan. Hoeveel mensen heb ik in de kampen met eigen ogen zien doodslaan…… waarnaar je gedwongen moest kijken en dan in verkrampte machteloosheid alles stond te vervloeken. Dat gebeurde allemaal in mijn twintigste levensjaar en de herinneringen spoken door mij heen als ware het gebeurd op de dag van gisteren. Er gaat geen nacht voorbij of ik droom over die rottigheid … het angstzweet perst zich uit mijn hele flikker en iedere morgen word ik wakker tussen klamme lakens en lig dan een hele tijd versuft om me heen te kijken.… om me dan langzaam te realiseren dat ik niet meer ìn gevangenschap vertoef. De dokter die ik het wel eens heb voorgelegd zei: „Dat ik daarmee moest leren leven ….!” ' Makkelijk gezegd, maar leuk is het niet… vooral als ik met mensen in mijn droom gesproken heb … die allang dood zijn. Vaak kan ik me die dromen heel goed herinneren. Ook heb ik altijd schrikreakties als er plotseling op de deur wordt geklopt … terwijl ik me nergens zorgen over hoef te maken… dat zal ook wel met de oorlog te maken hebben. Je bent er wel mooi mee aangekleed en het lijkt wel een levenslange gevangenisstraf. Zo'n dag eindigt meestal in de kroeg en als ik niet zo ziek van drank werd .… zou ik iedere dag lamlazarus willen zijn. Als ik nuchter ben … haat ik de hele wereld en soms denk ik: „Je kunt beter als mongooltje geboren worden… die kunnen met hun aangeboren afwijking en tekortkomingen de dingen veel beter aan… dan menig zogenaamd geestelijk gezond mens