'In Duitsland weet eigenlijk niemand dat ik besta', zei Elisabeth Mann Borgese een keer, en het leek haar weinig te deren. De jongste dochter van Thomas Mann heeft al vroeg haar eigen weg gekozen. Zij heeft een opleiding tot concertpianiste afgerond, maar oefende dit beroep nooit uit. Ze heeft als politicologe aan meerdere wetenschappelijke instituten gewerkt zonder ooit te hebben gestudeerd, en is sinds 1980 als hoogleraar verbonden aan de faculteit politicologie van een Canadese universiteit. Ze heeft twee boeken met essays en opstellen, verhalen en toneelstukken geschreven, en bovendien twee dochters grootgebracht. In 1970 was zij de enige vrouw in de Club van Rome, en speelde een belangrijke rol bij de VN-Zeerechtconventie van 1982. Zij is oprichtster van het Internationale Oceaan-Instituut op Malta en beschouwt de bescherming van de wereldzeeën als haar levenstaak. In het leven van Elisabeth werden privé-lotgevallen veelal bepaald door historische gebeurtenissen. Zij groeide op in het welgestelde, intellectuele milieu van het ouderlijk huis in München, waar haar welbespraakte vader en het bruisend originele tweetal, broer en zuster, Klaus en Erika, de boventoon voerden. Als lievelingsdochter van haar vader, als het lieve Kindeken en Medi de literatuur ingegaan, emigreerde ze met haar ouders mee naar Zwitserland en later de Verenigde Staten. Daar trouwde ze met de antifascistische historicus Giuseppe Borgese en keerde met hem terug naar Europa toen McCarthy de atmosfeer in Amerika vergiftigde. Zij lijkt het enige kind van het gezin Mann te zijn dat over zichzelf kan zeggen een gelukkig leven te hebben geleid. In februari 2002 (niet lang na de verschijning van deze biografie in Duitsland) overleed zij op 83-jarige leeftijd onverwacht tijdens een skivakantie in haar geliefde Zwitserland.