"Alles is hier groen en erg groot. Er komt licht van boven..." Dat is wat Lina en Doon schrijven in een boodschap aan hun stadsgenoten in de ondergrondse stad Sintel, samen met instructies voor de tocht naar de oppervlakte. Wanneer de mensen van Sintel uit de duisternis komen, die generaties lang hun thuis was, komen ze in een wereld van kleur en licht. De aarde is, zover het oog reikt, bedekt met zacht groen gras, het zonlicht Is warm en constant. Zelfs de nacht wordt verlicht door de maan en de sterren. De mensen die ze in het kleine plaatsje Sprankel ontmoeten, lijken hen te willen helpen, en de mensen van Sintel denken dat hun problemen opgelost zijn. Maar het leven aan de oppervlakte heeft ook zijn donkere kantjes. Lina en Doon moeten met lede ogen aanzien dat de verhouding tussen de twee groepen uitmondt in afwijzing, woede en zelfs haat. Ze vrezen dat geweld niet meer ver weg is. Lina en Doon moeten dat sprankje licht vinden, in het duister van haat en wantrouwen dat de mensen van Sintel en Sprankel scheidt.