In Mijn vormen schetst Mustafa Stitou een uiterst divers en indringend beeld van zijn talentvolle dichterschap: ontroerende gedichten over zijn ouders, broers, vrienden en vriendinnen worden moeiteloos afgewisseld met al even indrukwekkende 'stadse' gedichten over Amsterdam en het kleine Tetouan, of gedichten 'voor' Pier Paolo Pasolini. Stitou's stijl is zeer filmisch, onverwacht en evocatief - al op negentienjarige leeftijd geeft hij blijk van een volwassen dichterschap.

'Mooi en indrukwekkend' Karin Overmars, HP/De Tijd

'Een groottalent' Jessica Durlacher, Vrij Nederland

'Het is het open vizier van Stitou, zijn bereidheid overal poëzie te zien, zijn verslingerdheid aan vreemdheid en vertrouwdheid... Je kunt hem niet makkelijk ergens op vastprikken, hij neust overal nieuwsgierig rond, een schrijver die op zijn tijd ook chroniqueur durft te zijn. Hoe noem je dat allemaal bij zo'n jonge dichter? Veelbelovend. Zeer' Rob Schouten, Vrij Nederland

'Springlevend en trefzeker' Willem Kuipers, de Volkskrant

'Prachtige poëzie' Rob van Erkelens, De Groene Amsterdammer

'Een onbevangen stem met een ongebruikelijk geluid en dat maakt nieuwsgierig naar meer' Maarten Doorman, de Volkskrant