Aan de basis van de roman Huis der Stommen ligt een Perzische mythe: keizer Akbar verschilde met de hofgeleerden van mening over de vraag of spraak aangeboren is of niet. Bezit de mens het aangeboren vermogen tot spraak? Bestaat er een goddelijke taal? Hij liet een paleis bouwen waar hij pasgeboren kinderen liet opgroeien te midden van doofstomme bedienden. Volgens de mythe bleef het er doodstil. Het paleis werd 'Gang Mahal' genoemd - Huis der Stommen. John Burnside onderzoekt in zijn roman Huis der Stommen de mogelijkheden van een hedendaags Gang Mahal, waarin de onderzoeker en verteller een intelligente maar psychisch zeer beschadigde persoonlijkheid blijkt. Deze man, Luke genaamd, maakt iedereen die hem in de weg staat ondergeschikt aan zijn grote passie: het wezen van het leven te ontraadselen. Bij zijn huiveringwekkend experiment met een tweeling die hij in stilte opvoedt, komt hij erachter dat dit' wezen' groter is dan hij zelf kan bevatten, en komt de lezer achter zijn ware motieven - zijn onvermogen tot communiceren drijft hem tot de zinloze wraak die zijn slachtoffers treft. Huis der Stommen is het verontrustende verslag van een diep beschadigd mens op zoek naar de essenties van het bestaan, de noodzaak van communicatie en de grenzen van de taal. Op grimmige wijze, doorspekt met morbide humor, onverwacht poëtische passages en spookachtig wrede scènes, doet Burnside verslag van de uiterste mogelijkheden van menselijke waanzin en wreedheid. Tegelijkertijd is Huis der Stommen de meest fascinerende en tragische weergave van de gevolgen van een opgroeien in volstrekte liefdeloosheid.