Viktorjerofejev, auteur van de geruchtmakende romans Een schoonheid uit Moskou en Het laatste oordeel, plukt met grijpgrage vingers een boeket uit de tuin van de Russische literatuur: een exemplarische oogst - een royale bos van rijp en rot, variërend van Sjalamov en Sinjavski, tot Prigov en Popov - een trieste ruil.
Jerofejev beschrijft in zijn voorwoord allereerst de oude vaas van de negentiende eeuwse Russische literatuur, waarin hij de rozekleurige bloemen Tolstoj en Dostojevski plaatst, om vervolgens een moderne, twintigste eeuwse vaas te bakken waarin hij zijn eigen bloemenoogst in schikt. Had de oude vaas de benamingen hoop en goed, de nieuwe moet het doen met wanhoop en kwaad. Zo ontstaat een wrang literair stilleven, twintig bloemen van diverse soort. Twintig verhalen en maar één gedachte: we zijn van van God los, de laag vernis is weg, de beer is los, het Kwaad zit in, nee sterker nog, komt uit de mensen. Het ligt niet aan Lenin, Stalin, Duitsland of Amerika, maar aan de dode doorsneeziel van doorsneerussen...