'Ik heb al veel grenzen verlegd in mijn relatie met Dinges, de relatie zelf is daar het grootste voorbeeld van. Ik zou nooit een relatie beginnen met een getrouwde man, riep ik altijd. Nooit, nooit, nooit.'
Achthonderdvijfenveertig sms'jes per maand, honderd slapeloze nachten per jaar: wanneer X - nog geen dertig jaar oud, rondscharrelend met de wereld aan haar voeten, wonend in een poppenhuis voorzien van een nimmer gevulde koelkast - als een blok valt voor de vijftien jaar oudere, getrouwde journalist Dinges, en hij voor haar, is het hek van de dam. Een onschuldige flirt in een kantoortuin loopt uit op een allesoverheersende relatie, waarin X geconfronteerd wordt met facetten van het liefdesleven waar ze nog niet eerder mee te maken had: eenzaamheid, afhankelijkheid, schuldgevoel en de onmogelijkheid erover te kunnen praten met familie en vriendinnen vechten zij aan zij met gevoelens van tederheid, spanning en lotsverbondenheid. Blijft: minnares zijn. Nooit: vriendin zijn.
'Goed, Dinges gaat me iets opbiechten. Dat kan maar een ding zijn. Dinges gaat me vertellen dat hij me heel leuk vindt. En mooi, grappig, intelligent, op de hoogte, spannend, bladiebla, maar dat het beter is geen contact meer te hebben, omdat hij zijn huwelijk niet in de waagschaal wil stellen.'
In Mijn geheim: het verleidelijke leven van een minnares legt Els Quaegebeur de ziel van de minnares bloot, legt ze verrassende verbanden met heden en verleden en laat ze op hartverscheurende maar ook humoristische wijze zien hoe mensen zich verliezen in de liefde, dat gevoel altijd sterker is dan ratio, dat je ook trots kunt zijn op een door je omgeving verketterde verhouding. Het maakt Mijn geheim tot een openhartig document en een monument voor alle minnaressen wereldwijd.
'Ik ben er toch nog?'