Mississippi 1962, drie vrouwen zijn het allesbepalende racisme meer dan zat en besluiten dat de verschillen tussen hen minder belangrijk zijn dan de overeenkomsten. Ik zet de strijkbout langzaam neer, voel dat bittere zaadje groeien in m’n borst, ’t zaadje dat er is geplant toen Treelore doodging. M’n gezicht begint te gloeien en m’n tong wordt onrustig. Ik weet niet wat ik tegen d’r moet zeggen. Ik weet alleen dat ik ’t niet ga zeggen. En ik weet dat zij ook niet zegt wat ze wil zeggen en het wordt een heel erg rare situatie, want niemand zegt iets en toch hebben we een heel gesprek met elkaar