Na de eerste zwemles kwam Olivia druipnat en met blauwe lippen terug. Ze overhandigde me een rode stip van plastic, ter grootte van een kwartje. 'Voor op mijn badpak,' zei ze. Ik draaide de stip rond, peuterde eraan. Geen plakstrip te bekennen. 'Je moet hem d'r op naaien,' zei een moeder behulpzaam. 'Naaien?!' 'Gewoon, met een paar steekjes.' Thuis heb ik de stip opnieuw onderzocht. En ik beken: ik heb even aan het plastic gelikt. Daarna kocht ik naald en draad. Ik heb me nog nooit zo moeder gevoeld als toen ik mijn eerste stip op Olivia's broekje naaide. Twee stippen later zwom ze af.