Er waren eens twee zussen die dezelfde kamer deelden,
dezelfde kleren,
dezelfde gedachten op hetzelfde moment.
Deze twee zussen hadden geen moeder
maar ze hadden elkaar.
De oudste zus liep voor de jongste uit
zodat de jongste altijd wist waar ze heen moest gaan.
De oudste nam de jongste mee naar de rivier
waar ze op hun rug dreven,
als dode mannen.
Het oudste meisje zei dan:
Dompel je hoofd een paar centimeter onder water, doe dan je ogen open
en kijk omhoog naar de zon.
Het jongste meisje:
Dan krijg ik water in mijn neus.
De oudste:
Kom op, doe het.
En daarom deed het jongste meisje het
en haar hele wereld werd gevuld met licht.
Wanneer haar zus Bailey overlijdt, voelt de 17-jarige Lennie (band geek en boekenwurm) zich gedwongen haar leven tot nu toe onder de loep te nemen. Ondanks haar niet-bestaande voorgeschiedenis in de liefdezijn er ineens twee jongens die interesse in haar hebben.

Joe is nieuw in de stad, komt uit Parijs en zijn magische glimlach wordt alleen geëvenaard door zijn immense muzikale talent. En dan Toby. Toby was Baileys vriendje. Hij rouwt net als Lennie. En als ze in zijn ogen kijkt, ziet ze soms haar zus weer.
Voor Lennie zijn de twee jongens als de zon en de maan: Joe biedt haar een vlucht uit haar verdriet, terwijl Toby haar helpt met het verwerken daarvan. Een confrontatie is onvermijdelijk.