De hectiek van het grootste wielerevenement ter wereld is ongekend. Nergens anders is de chaos, de drukte, de complexiteit en de energie groter dan tijdens de Tour de France. De spanning van het naderende peloton hangt de hele dag in de lucht. De wielerkaravaan laat het enthousiasme groeien. Toeschouwers kijken reikhalzend uit naar hun wielerhelden. De opwinding nadert zijn hoogtepunt. Daar is de kopgroep! Een tel nadat de laatste renner uit beeld is verdwenen is de lading in de lucht niet meer dezelfde als daarvoor. Nadat alle aanmoedigingen zijn verstomd, en de wielerfans hun boeltje hebben gepakt, is alleen het Franse landschap nog aanwezig als getuige van het verlangen. De desillusie van het publiek al op weg naar huis, de op de weg gekalkte namen van renners, in der haast verlaten tribunes, 'Vive le Tour'-spandoeken aan de dakgoot, gele banieren langs de weg; allemaal melancholische verwijzingen naar het verleden. Is die ontlading na de opwinding te vangen in beeld?