De zelfmoord van de wereldberoemde binnenhuisarchitect Jean-Michel Frank, op 8 april 1941 in New York, was een schok voor de mensen die hem niet van nabij kenden. Ze begrepen niet waarom hij zich het leven had benomen. Hij was juist op tijd vanuit Frankrijk gevlucht voor het aanstormende Fascisme waar zovele joden - onder wie zijn achternicht Anne Frank - het slachtoffer van werden. In de Verenigde Staten was hij verwelkomd door schares bewonderaars. Hij had opdracht gekregen om het appartement van bankier Rockefeller te ontwerpen. Hij leek alles te hebben bereikt waarvan hij had kunnen dromen.
De intimi waren minder verbaasd. Zijn vriendin Marie Laure de Noailles meende dat de exclusieve binnenhuisarchitectuur van Jean- Michel Frank - ‘een ruimte voor de ziel' in zijn eigen woorden - een manier was om zijn ongeneeslijke mal de vivre te maskeren. Jean Cocteau schreef een in memoriam waarin hij zei dat Jean-Michel ‘uit een tijdperk is gesprongen dat hij onbewoonbaar vond’. Waarom was het tijdperk onbewoonbaar geworden voor een ontwerper die erin geslaagd was zijn stempel te drukken op het moderne wonen?