Soms wou ik dat je herinneringen kon vergeten, uit je geheugen kon verbannen. Maar ze vinden steeds een weg terug. Ze achtervolgen me via een geur in mijn neus of een geluid door mijn oor. Ze vermommen zich als oude knikker of knuffel of kinderboek en duiken onverwachts op onder mijn bed. Onze tent lijkt wel een opslagplaats voor herinneringen. Hij staat er bol van. Mirjam heeft tentarrest. Ze kampeert met haar ouders op het eiland waar ze elk jaar naartoe gaan. Toch is dit jaar alles anders. Mirjams zus Stine is er voor het eerst niet bij. Vanuit de tent schrijft Mirjam een lange brief aan Stine. Daarin vertelt ze hoe zij en haar ouders naar het eiland gingen, maar ze geen van drieen wisten hoe vakantie vieren zonder Stine eigenlijk moest. Hoe ze de jongens van de vorige keer weer tegenkwam. Hoe die plannen maakten om de oude schuur te kraken. En wat er daar gebeurde. Tijdens het schrijven wordt Mirjam achtervolgd door herinneringen aan het afgelopen schooljaar. Is het haar schuld dat Stine niet mee kon op vakantie? Had ze een beter zusje moeten zijn?