Even een berichtje aan U als dat ik het natuurlijk heel erg vind omdat ik haar uit nood der tijden voor een poosje weg moet doen. Toch ben ik U bij voorbaat dankbaar dat op deze manier mijn kindje gered kan worden.' Het was een afschuwelijk dilemma: je kind zien wegkwijnen van honger en kou of het meegeven aan een wildvreemde, in de hoop dat die er goed voor zou zorgen. De spanning en angst die deze ouders doorstaan hebben, zijn nu nog voelbaar bij het lezen van hun brieven aan de verzorgsters in het babyhuis. De brieven en foto's die bewaard zijn gebleven, maken deel uit van dit boek. Wat is deze families overkomen? En hoe is het de kinderen vergaan? Tijdens de hongerwinter overleden in het westen van Nederland ruim twintigduizend mensen aan de gevolgen van honger en uitputting. Angst en onzekerheid beheersten in deze maanden het leven. Voor veel kinderen was evacuatie naar het platteland de enige kans om te overleven. Naar schatting vijftig duizend kinderen werden weggebracht naar gebieden waar nog wel te eten was. Vaak wisten hun ouders niet waar ze precies terecht zouden komen. De meeste kinderen werden tijdelijk opgenomen in gezinnen in het noorden en oosten van het land. Maar soms ging het anders. Vier jonge vrouwen in de stad Groningen vingen (clandestien) dertien baby's op in hun Babyhuis Prinses Margriet. In het archief van het Oorlogs- en Verzetscentrum Groningen ligt een indrukwekkend fotoalbum van dit babyhuis. Maar er is meer bewaard gebleven. Een oud-verzorgster heeft nog brieven van de ouders van de baby's, geschreven tijdens de oorlog en in de maanden daarna. Deze brieven geven een indringend beeld van het dagelijks leven in Amsterdam tijdens de hongerwinter, met onder andere beschrijvingen van zoektochten naar voedsel, het gesjoemel met bonnen en de zwarte markt. Daarnaast lees je hoe groot de wanhoop van veel ouders geweest is.