‘Als het maar gezond is’ zal iedere aanstaande ouder antwoorden op de vraag of de voorkeur uitgaat naar een jongetje of een meisje. Het is meer dan zomaar een
antwoord, het is de oprechte hoop van iedere ouder, want met een gezond kind kan
ons leven verlopen zoals we het gepland hadden. We verheugen ons op de eerste
stapjes, de eerste woordjes, de eerste schooldag. Al voor de geboorte hebben we
verschillende mogelijkheden om te laten onderzoeken of ons kind gezond is en
daar eventueel een beslissing over te nemen. Soms blijkt echter pas na een aantal maanden, of zelfs jaren, dat er toch iets mis
is met een kind, en helaas wordt niet altijd duidelijk wat dat dan is. Op dat moment
blijkt dat de maakbare samenleving en maakbaar geluk niet bestaan, dat artsen
ook niet altijd een antwoord hebben, en dat je zelf vorm moet geven aan je leven.
Het syndroom van Ebel is het hartverscheurende verslag van de zoektocht van Willemien Vereijken naar de arts die haar kan vertellen wat haar zoon Ebel mankeert. Meer nog is dit verhaal een
pleidooi voor een maatschappij die alle
mensen accepteert zoals ze zijn,
zonder te snel een oordeel te vellen.