Een lied van liefde, zorg en ouderdom
'Deze winter zal ze uitglijden, op een dag zal het glad zijn, moeder gaat het hondje uitlaten, ze breekt haar heup. Ze moet naar een ziekenhuis.' In november 2012 begon F. Starik de belevenissen van zijn dementerende moeder te documenteren. In korte hoofdstukjes beschrijft hij pijnlijk nauwkeurig hoe zijn moeder, precies zoals hij al voorvoelde, na haar val in het ziekenhuis belandt en vervolgens in een verzorgingshuis wordt opgenomen. 'Zo is mijn leven teruggebracht tot het minimaal noodzakelijke. Ik bezoek moeder, of bereid me erop voor om moeder te bezoeken, of ik lig op de bank en kijk een sentimentele
film en dan is mijn gezicht na afloop nat van tranen, en dan voel ik me op een duistere wijze toch gesterkt, meegenomen, voor negentig minuten bevrijd uit de tredmolen van mijn gedachten, alsof zich toch een kans aandient om haar te bevrijden, alleen ik zie de kans nog niet, ik kijk verkeerd, ik denk niet goed, ik zie iets over het hoofd, dat kan niet anders.'
Over Stariks laatste dichtbundel 'Door' schreef de pers:
'[...] zet hij de deur wijd open naar zijn mooie, ontroerende en humoristische gedichten.', Margriet
'Denk aan Bril, Campert, Carmiggelt, Dijkshoorn. Droog, met wat sentiment en wat verwondering, en met humor.', NRC Handelsblad
'Ontroerend, zonder een greintje vals sentiment.', Trouw