'Hij legde zich erop toe om verborgen en naamloos te blijven,' schreef eeuwen geleden een biograaf over een Chinese wijze die na zijn dood zeer beroemd zou worden, Lao Zi. Deze wijze staat niet alleen, hij behoort tot diegenen die op het gebied van religie en spiritualiteit liever niet met hun overtuigingen op de voorgrond treden en die behept schijnen met altijd oproepbaar besef van niet-weten. Stillen in den lande, heetten ze bij ons in de Middeleeuwen ¬- nu zijn ze ook te vinden in het openbare leven, als dichter, politicus, zenmeester, theoloog. Openheid is hun hartswoord, dat zich uitdrukt in de scepsis over etiketten, indelingen, stelligheid, dogma's, beroep op algemeenheid of autoriteit. Openheid en scepsis: twee bewegingen uit een en dezelfde bron.
De stille stem probeert een houding te verwoorden die niet goed te verwoorden is, althans niet zonder gevoel voor paradox en de subtiliteit van leestekens. 'Ik heb je al geschreven wat voor mij geloof betekent,' schrijft in 1980 Václav Havel, dan een gevangene, later de president van zijn land, aan zijn vrouw. 'Een bepaalde toestand van de geest, en wel een toestand van voortdurend, energiek openstaan voor de dingen, van onophoudelijk vragen stellen, het is de behoefte [...] op ieder onverwacht moment de wereld te ''ervaren''.'