Vrijwel alles wat u weet over heroïneverslaving is onmiskenbaar fout. Heroïne is niet uitermate verslavend; ontwenning van heroïne is medisch gezien niet ernstig; verslaafden worden niet crimineel om hun verslaving te onderhouden; verslaafden hebben geen medische hulp nodig om te kunnen stoppen; en in tegenstelling tot de algemeen aanvaarde wijsheid is heroïne wél een moreel of mentaal probleem.
Puttend uit zijn rijke ervaring als gevangenisarts en als psychiater, stelt Theodore Dalrymple dat verslaving aan opiaten geen ziekte is en dat artsen die verslaving alleen nog maar verergeren. Ze houden zowel de verslaafden als zichzelf voor de gek door te doen alsof ze iets te bieden hebben. Dalrymple legt uit hoe een literaire traditie die teruggaat tot De Quincey en Coleridge de westerse samenlevingen generaties lang heeft misleid over de ware aard van verslaving aan opiaten. De opgeblazen verhalen van deze schrijvers over hun eigen verslaving zijn kritiekloos aanvaard en veel invloedrijker geweest dan de hele farmacologische wetenschap bij elkaar. En om het probleem aan te pakken werd een volstrekt nutteloze medische bureaucratie in het leven geroepen, die zichzelf dient en in stand houdt.