Miljoenen Noord-Amerikanen werken voor een hongerloon. Barbara Ehrenreich besloot zich bij dit leger van de slechtbetaalden aan te sluiten. Ehrenreich verhuisde naar Florida en vervolgens naar Maine en Minnesota. Daar huurde ze de goedkoopst mogelijke kamers en werkte ze als serveerster, kamermeisje, schoonmaakster, bejaardenhulp en verkoopster. Al gauw moest ze vaststellen dat de ‘minste’ baantjes een enorme mentale en lichamelijke kracht vereisen. En een baan is niet genoeg: wie in Amerika graag een dak boven zijn hoofd heeft, zal er ten minste twee laagbetaalde banen op na moeten houden. Toch werd Ehrenreich getroffen door het optimisme en de solidariteit onder de laagbetaalden. De achterkant van de Amerikaanse droom is een indrukwekkend portret van slechtverdienende Amerikanen in al hun vasthoudendheid, angst en verrassende vrijgevigheid.