Naema Tahir gaat op zoek naar de mens in de moslim. Ze beschrijft even relativerend als indringend hoe ze opgroeide tussen drie culturen, met name de Pakistaanse, de Britse en de Nederlandse. Ze vertelt over haar voortdurende uitzonderingspositie want 'migratie is wreed. Het maakt dat je nergens thuishoort. Maar migratie is ook mooi want het verbreedt je horizon. Het geeft je volop de gelegenheid je paradijs op aarde zelf in te richten.'
De auteur roept alle moslima's op om hun eigen leven in te richten zoals ze zelf willen. Vooral inzake relatievorming en seksualiteitsbeleving: 'De moslima moet zelf kiezen voor seksualiteit die haar gelukkig maakt.' Tegelijk belicht ze vanuit haar ervaring maatschappelijke thema's als vrouwenemancipatie, de hoofddoek, het gearrangeerde huwelijk en de export- en importhuwelijken.
Naast een persoonlijk relaas, een levensreis tussen Pakistan en Nederland, brengt haar boek nuances aan in de verhitte discussie over de positie van de moslims in het Westen. Want: 'de éne moslim is de andere niet!' En: 'Het gaat om de mens. De mens in de migrant en in de moslim.'