Al drie jaar verzorgt Hugo Borst zijn moeder, die aan dementie lijdt. Op ontroerende en vaak tragikomische wijze schrijft hij over de ingrijpende gevolgen van haar aft akelende geest en de onvermijdelijke verhuizing naar een verpleeghuis. Intussen haalt hij herinneringen op aan zijn jeugd en aan zijn moeder in betere tijden. Ma is een liefdevol en prachtig geschreven portret van een moeder en haar zoon.