Ze kwamen naar Irak om een vrije pers te helpen opbouwen. Ze waren gewone vrouwen, journalistes uit verschillende democratische landen. In haar spannende reportage, vol afwisselend absurde, komische en ontroerende gebeurtenissen, vertelt Susanne Fischer hoe zij en haar medebewoonsters ver van huis ontdekten wat in het leven werkelijk belangrijk is.
Een gemeenschappelijke keuken, drie shampoos in de badkamer, één televisie met zijn allen. Het lijkt zo gewoon, ware het niet dat er zwaarbewapende bewaking voor de deur staat en dat vijf keer per dag de roep van de muezzin te horen is.
Susanne Fischer en haar huisgenotes wonen tijdelijk in Noord-Irak, in de Koerdische stad Suleimania. Ze zijn uit verschillende landen gekomen om Iraakse journalisten op te leiden, hen te leren met vrijheid van meningsuiting en onafhankelijke berichtgeving om te gaan. Thuis hebben ze een eigen huis, een geliefde, vrienden, familie; dat alles hebben ze tijdelijk achter zich gelaten. Nu vormen deze vrouwen, die op een andere plek misschien nooit vriendinnen zouden zijn geweest, een hechte gemeenschap in een gevaarlijk en betoverend land. Susanne Fischer beschrijft hoe zij en haar collega's zich staande houden in een vreemde omgeving en hoe zij evenveel leren van de Iraakse studenten als andersom.