In Zo was het zijn Niet verstaan, Quarantaine en Drenkeling samengebracht: de herinneringen van Gerhard Durlacher vanaf het moment dat Hitler aan de macht komt. Durlacher is dan vierjaar oud en groeit op in een maatschappij van angst en haat. In 1937 is het gezin genoodzaakt te vluchten naar Nederland. Daar wordt hun huis een warme plek voor andere ontheemden, tot het bombardement ook daar een eind aan maakt. In 1942 worden Gerhard en zijn ouders in Apeldoorn gearresteerd en doorgestuurd naar Westerbork en in 1944 worden ze op transport gesteld naar Auschwitz-Birkenau. Durlacher is een van de weinigen die het kamp overleven.Na de oorlog bouwt hij zijn leven weer op en volgt een universitaire studie in Delft en in Utrecht, waar hij kennismaakt met Sonja Witstein, die een cruciale rol gaat spelen in de culturele vorming en aanpassing van de schrijver.