‘Vroeger richtte Hum vaker het woord tot mij dan nu haar gedachten permanent elders zijn, maar af en toe geeft ze mij toch nog te kennen dat ze naar buiten wil of honger heeft. Ze doet dat met het tamelijk ongenuanceerde mwaa-mwaa-geroep waarvan ik dacht dat het de enige taal was waarover ze beschikte. Maar met Lamperijn praat ze in vele toonaarden en honderd varianten op een thema in prr-prr. Ze verwart de twee talen nooit, ook niet toen ze laatst mij aankeek en mwaa-prr-prr-mwaa zei want toen hield ik Lamperijn vast en dat beviel haar niet. Ik ben er zo aan gewend dat ik niet meer opkijk wanneer het prrt in de kamer. Alleen vanmiddag toen het zo erg lang en klaaglijk aanhield, ging ik kijken. Tot mijn verbazing zat Hum voor de dichte deur, ze wou de kamer uit en had zich vergist! Gevleid door haar verspreking deed ik de deur open maar in plaats van naar buiten te stappen draaide Hum triomfantelijk de kop naar mij toe, terwijl Lamperijn op hoge poten de kamer in wiegde.’