‘Een keer per jaar ging onze vader onderaan de trap staan en riep onze namen in adem het trapgat in, alsof we broer met een lange naam waren. De naam stak ons als een horzel, alle zeven tegelijk. We veerden overeind, sprongen uit bed, trokken onze pyjamabroeken tot onder onze oksels op en stommelden als broer met veertien armen en benen naar beneden.’
Dit zijn alle twee eertig verhalen over Bart Moeyaert en zijn zes broers. Ze zijn in Nederland bekroond met de Woutertje Pieterse Prijs, en in Duitsland met de Luchs en de prijs van ‘die besten Sieben.’
‘De gebeurtenissen zijn op zich niet bijzonder. Het is de pen van de auteur die ze bijzonder maakt: droog, met een weldadig milde ironie en vaak in prachtig beeldende zinnen; ontroerend, maar zonder een greintje sentiment of barokke overdaad: “Af en toe viel er een vloek in de la.” Je ziet hem vallen, die vloek.’ Juryrapport Woutertje Pieterse Prijs 2001