Kettingbrieven zijn onzin, maar wimperwensen, klavertjesvier en vallende sterren zouden wel eens kunnen helpen. En hulp heeft de dertienjarige Josefien hard nodig bij het bepalen van haar eigen plaats in deze wereld.Oma, ofwel moemoe, was een bijzondere vrouw. Ze woonde bij Josefien in huis, was dik, droeg een korset en waste zich alleen op zaterdag. Desondanks voelde het kleine meisje zich veilig bij moemoe, vooral als ze naast haar in bed mocht liggen, in de warme geul van het matras. Maar nu is moemoe dood en moet Josefien verder zonder haar bescherming. Ze mist de geur van zeep, van 4711, van sigarenkistjeshout en van tabak die iedere zaterdag om de schoongepoetste moemoe hing. Gemakkelijker wordt het er niet op als ze ontdekt dat haar moeder er een minnaar op na houdt. Houdt mama niet meer van papa? Gaan zij uit elkaar? Een troost is dat zij voortaan de kamer van moemoe mag hebben, en gelukkig is er haar trouwe vriendin Roosje. De 'woensdagjongen', haar eerste liefje, geeft haar warmte en zekerheid - en de ontdekking dat haar ouders uiteindelijk veel om elkaar, maar vooral veel om háár geven ook. Het belangrijkste is voor Josefien misschien wel dat moemoe nog vaak voorbijkomt...Wimperwensen, klavertjesvier vertelt in korte fragmenten over het leven van een opgroeiend meisje dat haar weg zoekt.