Op haar zestiende verjaardag zit Loes na een zelfmoordpoging op een gesloten jeugdafdeling van psychiatrisch centrum Strandlust. 'De wonderlijke geschiedenis van een loser,' noemt ze het verhaal van haar leven. Ze is weggelopen van huis, van haar moeder en haar handtastelijke vriend, heeft rondgehangen op het centraal station en was niet al te kieskeurige als mannen haar een slaapplaats aanboden.
In de inrichting mag ze al snel naar de open afdeling. Daar krijgt ze werkpunten en moet ze meedoen aan de dagopening, groepstherapie, sociale vaardigheden, creatieve therapie en psychodrama. Loes vindt het allemaal maar niks, het enige wat ze wil is rondjes lopen en met rust gelaten worden. Ze wil al dat gezeur niet, voelt zich als een heks tussen de konijntjes. Als ze haar gevoelscirkel moet tekenen is ze heel snel klaar: een zwarte stip op een groot wit vel.
Tot ze merkt dat de therapie haar goed doet. Ze krijgt contact met de jongeren uit haar groep ('vroege stoornissen'). En vooral met Jared (een van de 'autisten') kan ze het goed vinden. Hij was een wonderkind dat concertpianist zou worden, maar die nu zelfs geen noot meer wil spelen.
Na vaak en hard vallen en langzaam overeind krabbelen mag Loes de kliniek verlaten. Zeventien is ze inmiddels, en veel wijzer.