Annie M.G. Schmidt dichtte schijnbaar moeiteloos. Haar verzen lopen als een trein, zelfs haar stoplappen zijn vaak verrassend, en haar woorden blijven door hun vanzelfsprekendheid even vanzelfsprekend in ons geheugen gegrift. Zij beheerste onze taal als geen ander. Daarbij gingen haar opstandige, zelfstandige kinderen hun eigen gang, zoals nog nooit eerder vertoond was. Deze typische Schmidt-kinderen vormen de leidraad van deze bundel. We komen evergreens tegen als de wim-wam reus met zijn wim-wam neus en zijn wim-wam oren, Ik ben lekker stout en De toren van Bemmelekom, maar ook minder bekende Schmidt-kindertjes als Isabella Caramella, Stoffeltje Steven, en... Marietje van Dalen uit Kreukelendamme die hield niet van wassen en hield niet van kammen, zij hield niet van zeep en zij hield niet van water en stelde het wassen maar uit tot later.