Goethe en Schiller zeiden het beiden van elkaar: dat de andere de belangrijkste persoon in zijn leven was geweest. De uitersten raakten elkaar: intuïtie en gevoel bij Goethe, intellect en wilskracht bij Schiller. Hun vriendschap, met al zijn confl icten en spanningen, heeft ze allebei tot topprestaties aangespoord: Schiller schreef zijn klassieke drama’s en kreeg ze, met hulp van Goethe, daadwerkelijk opgevoerd; Goethe beleefde dankzij Schiller een tweede creatieve jeugd. Schiller heeft Goethe tegelijk bewonderd, benijd en gehaat. Goethe ervoer de komeetachtige opkomst van Schiller als bedreiging. Ten slotte zou Goethe zijn vriend vereeuwigen met de postume publicatie van hun briefwisseling, en zou hij ervoor zorgen dat Schillers stoffelijk overschot naar de grafkelder van de vorst in Weimar werd overgeplaatst.

Rüdiger Safranski vertelt het verhaal van deze uitzonderlijke vriendschap, maar ook van een groots moment in de Duitse geschiedenis: het gouden tijdperk van de geest.

‘Leerrijk en vol levenservaring zonder vermoeiend te zijn. [...] Safranski is een onweerstaanbare toverkunstenaar.’ – Frankfurter Allgemeine Zeitung