Ik zag de schoonheid en haar spastische zuster.
Nee, haar zuster was het niet – een vreemde

rock-’n-rollde zonder ruggengraat,
één hak hinkte een step. Ze kwamen
op me af, ik dook ineen, als de dood
voor het onverenigbare van die twee,
voor het onverstoorbare van die roodharige
schone, zo broos en tenger en toch zo sterk
dat zij de passen leidde van haar gezellin.

Ik zag de schoonheid en ze stond naast mij.
Ik keek haar aan en zag de andere. Zij stond
niet toe dat ik iets anders zag dan krampen
die zich klampen aan de schoonheid.

Ik liet de schoonheid gaan, zij keek niet om.
Ik was alleen twee ogen, ik had geen tong.