Een oude man droomt in zijn laatste maanden over de eerste reis, van Schiedam naar Zaandam en terug, die hij in de zomer van 1912 als jongen maakte met zijn oom, een beurtschipper. Het is een droom over stille geluiden in een ernstig landschap, met polders, kleine huizen en zwartgeteerde schuren.

Vijfentachtig jaar later maakt zijn zoon dezelfde tocht opnieuw, in een klein bootje, aan de hand van oude foto's, een schippersalmanak en een stafkaart uit 1912. Het huidige Nederland blijkt een land van perfectie en verborgen chaos, een land waar men niet zozeer woont, als wel zich verplaatst. De duidelijke overgangen van stad naar land zijn verdwenen en er zijn vage tussenvormen voor in de plaats gekomen; stenen vlekken die weinig van doen hebben met het klassieke dorpsleven, maar ook de kenmerken missen van een stad - behalve dan de anonimiteit.

In dat veranderende landschap zijn de oude binnensteden vluchtplaatsen geworden, reservaten van de menselijke maat. De natuur is geen vijand meer, maar een corridor van herkenning in een verder vreemde wereld.

Geert Mak speelt in Het ontsnapte land met tijd en herinnering, met onze zoektocht naar oorspronkelijkheid en onze pogingen om met het Nederlandse landschap van vandaag in het reine te komen.