In de zomer van 1847 maken Gustave Flaubert en zijn vriend, de schrijver Maxime du Camp, een zwerftocht door het Loiregebied en Bretagne. Het wordt gedeeltelijk een voettocht, maar ook verplaatsen zij zich per boot en postkoets en reizen zij met de spiksplinternieuwe trein. Flaubert was zesentwintig tijdens deze tocht langs velden en oevers. Madame Bovary zat nog in de pen, maar een zeer zorgvuldig stilist was hij reeds in alle opzichten. Zijn observaties zijn scherp en hij wisselt ironische opmerkingen af met warme en romantische impressies. Wie aan Flauberts hand de kastelen aan de Loire bezoekt, kan achter de dingen uit het verleden kijken. En wie met hem door Bretagne zwerft, proeft het leven in de geïsoleerde negentiende-eeuwse steden.