Reportages en beschouwingen van de Tsjechisch-Duitse journalist (1885-1948) over
gebeurtenissen uit het begin van de twintigste eeuw.

Kisch is door zijn nomadisch bestaan steeds daar waar de actie is. Hij verslaat de Balkanoorlog in 1912 en brengt verslag uit van het front van de Eerste Wereldoorlog. Hij blijft positief schrijven over Emile Zola en Jean Jaures, ook toen de haat tegen Frankrijk kunstmatig werd opgevoerd. Hijzelf vecht mee maar deserteert het laatste jaar: de gebeurtenissen hebben hem geradicaliseerd. Hij speelt een leidende rol in de Weense opstand van 1918: gewapende arbeidsmilities marcheren door Wenen en de roep om een rode machtsovername wordt alsmaar luider. Tevergeefs: Oostenrijk is Rusland niet en de revolutionaire beweging wordt afgeblokt door de restanten van het oude regime en het verraderlijke optreden van de sociaal-democraten. Kirsch treedt in 1919 toe tot de Communistische Partij van Duits-Oostenrijk. Om hem zelf te citeren: “Communisme staat in mijn ogen voor humanisme in ethische en sociale zin en is dé standplaats van de cultuur”.eerste druk 1999, in zeer goede staat