‘Er bestaat niets van betekenis’, zei hij. ‘Dat had ik al lang door. Het heeft dus geen zin om iets te doen. Dat heb ik net begrepen.’ Pierre Anthon stopte zijn spullen in zijn schooltas en liep de klas uit. Ons liet hij verbaasd achter. Woedend. We zouden hem leren! Natuurlijk bestond er betekenis. Onze toekomst. Mijn groene sandalen. Het gestorven broertje van Elise. Terwijl Pierre Anthon in de pruimenboom zat en ons met zure pruimen en wijsheden over de onzin van het bestaan bekogelde, gingen we tot het uiterste om het tegendeel te bewijzen. Acht jaar later kijk ik nog wel eens in het luciferdoosje met de as. Dan voel ik, weet ik dat er betekenis bestaat en dat je er niet mee moet spotten. Of heb ik het mis, Pierre Anthon? Heb ik het mis?
Niets gaat over de angst voor een zinloos leven. Het is niet niks wat Agnes en haar klasgenoten op het spel zetten. De lezer is gewaarschuwd: een thriller is niets bij Niets.