‘Dit is het verhaal van een banale liefde en haar verterende kracht.’ Zo begint Kartonnen dozen, Tom Lanoyes tweede roman, die in korte tijd is uitgegroeid tot een evergreen in de Nederlandstalige literatuur.
Enerzijds legt Lanoye de verslavingen en de valstrikken bloot van de grote, allesverterende jeugdliefde die iedereen kent uit ervaring. Anderzijds schildert hij zeer specifiek zijn eigen afkomst en opvoeding: de slagerswinkel van zijn vader, de vier vrouwen die hem hebben opgevoed, de katholieke school die probeert overeind te blijven in de stormen van de moderniteit, de bejaarde priesterdichter die een inspirerende leraar Nederlands blijkt te zijn, de turners waaraan de jonge auteur zich vergaapt, en de stripverhalen waaraan hij zijn ogen kapot leest. Zodoende legt Lanoye niet alleen zijn jeugd vast. Hij graaft de bronnen op van zijn schrijverschap, zijn voorliefde voor het theater en zijn eeuwige zoektocht naar schoonheid, liefde en literatuur.