Poëzie is voor Gerrit Komrij een kwestie van levensbelang. Zonder dichten kan hij niet, en zonder het lezen en bloemlezen van gedichten evenmin. ‘Poëzie is de waarheid van een sensatie die een ogenblik intens aanhoudt en van hoge kwaliteit is,’ schreef hij in Trou Moet Blycken, een van zijn drie fabelachtige essaybundels over gedichten, waaraan zijn oog om de een of andere reden was blijven haken. In Honderd onontkoombare gedichten uit de Nederlandse poëzie heeft Gerrit Komrij de essentiële vaderlandse gedichten geselecteerd die iedereen in zijn bagage zou moeten meedragen.

Dat betreft gedichten uit alle tijden en van alle soorten, groot en klein, klassiek en modern, inclusief leugengedichten, macaronische gedichten, pendantgedichten en strontgedichten. Niet eens allemaal ‘mooi’, als dat al een criterium zou zijn, maar wel noodzakelijk en levensreddend. Waarom dat zo is, dat maken de essays duidelijk die Komrij over elk van de honderd gedichten schreef. Zonder holle praat, loos geleuter of vooropgezette theorie zoekt hij helder, scherp en liefdevol uit waarom juist deze gedichten van waarde zijn. Samen vormen de essays een hartstochtelijk pleidooi voor de poëzie. Een verlossend elixer.