Als één Vlaamse auteur qua veelzijdigheid en weerklank de fakkel heeft overgenomen van Louis Paul Boon en Hugo Claus, is het wel Tom Lanoye. Hij verdiende zijn sporen in binnen- en buitenland met toneel, poëzie en satirische kritieken, maar vooral met opmerkelijk proza: onder meer Kartonnen dozen, het verfilmde Alles moet weg en recent het veelgelauwerde Het derde huwelijk.

Zijn magnum opus blijft echter de zogenaamde ‘Monstertrilogie’, bestaande uit Het goddelijke monster, Zwarte tranen en Boze tongen. Drie meeslepende en vaak hilarische romans waarin een invloedrijke familie én een tapijtenimperium ten onder gaan, tegen de achtergrond van een land dat eveneens in een diepe crisis verkeert... Een regelrechte popart-Buddenbrooks à la Flamande.
Het hoofdpersonage is de beeldschone kindvrouw Katrien Deschryver. Zij schiet, bij een jachtongeval in Zuid-Frankrijk, haar echtgenoot dood omdat ze denkt dat hij een everzwijn is. Thuisgekomen en beschuldigd van moord voelt ze zich geen misdadigster maar een martelares. Als in een spiegelpaleis raakt ze omringd door schimmen van zichzelf. Zo wordt haar verhaal dat van een uiteenvallende familie in een uiteenvallend land in het hart van Europa.