Waarom wordt in Nederland het korte verhaal afgeschilderd als ‘het stiefkind van de literatuur’? Waarom prijzen de Amerikanen dat genre als hun nationale kunstvorm? Joost Zwagerman werpt zich in die haat-liefdeverhouding. Met zijn mammoetanthologie De Nederlandse en Vlaamse literatuur vanaf 1880 in 250 verhalen bindt hij namelijk de strijd aan met de veronachtzaming van het korte verhaal. Zwagerman bewijst dat de Nederlandse literatuur prachtige verhalen bevat die de kwaliteit en intensiteit van de romanliteratuur zonder moeite evenaren.
De verzamelbundel wil de lezers laten proeven van een waaier van intrigerende verhalen: van de beginjaren van het naturalisme, via het modernisme en neoromantiek tot de uitmuntende verhalen van na de eeuwwisseling. Deze noodzakelijke bloemlezing reikt dus een boeiende literatuurgeschiedenis-in-praktijk aan die de korte verhalen van zowel Nederlandse als Vlaamse auteurs in al hun pracht laat schitteren.
Zwagerman wil met deze anthologie definitief een einde maken aan de misprijzende houding tegenover het korte verhaal: ‘Willem Frederik Hermans, F. Bordewijk en J.M.A. Biesheuvel kunnen zich op de korte baan meten met de grootsten uit de wereldliteratuur. En dan noem ik maar drie van de Hollandse meesters in het genre. Deze bloemlezing ontsluit, hoop ik, de kracht en pracht van een te vaak veronachtzaamd genre.’