Parijs. Lichtstad, wereldstad, stad van kunstenaars en van de leifde. Maar vooral droomstad. Dromerig langs de Seine lopen of je spiegelen in de vijvers van het Bois de Boulogne, zoals Rudy Kousbroek. Vol vreugde de geuren van de vrijheid opsnuiven, zoals Simon Carmiggelt in Parijs deed vlak na de Tweede Wereldoorlog. Maar ook een harde stad als je er in moet leven, getuige Josepha Mendels en Willem Frederik Hermans. Hard, als je wanhopig op zoek bent naar de liefde, zoals Hans Warren. En toch overheerst bij alle Nederlandse en Vlaamse schrijvers die voor lang of kort in parijs verbleven, de verbazing over de schoonheid, de liefde voor het echte leven dat in Parijs intenser en tegelijk joyeuzer geleef wordt.
En hoevelen hebben er niet geleefd en over geschreven: van E. du Perron tot Godfried Bomans, van Jan Brusse tot Remco Campert. Parijs blijft tot de verbeelding spreken en uitnodigen tot verdwalen. Tot dromen. Het is de stad van iedereen. Of, zoals Carmiggelt schreef: 'Parijs? Parijs is van de wereld.'
Rudi Wester studeerde Franse taal- en letterkunde en woont bij tijd en wijle in Frankrijk. Al jarenlang schrijft zij over Franse literatuur in Vrij Nederland, en ze interviewde grote Franse auteurs. In 2000 werd zij door de Franse regering tot Officier des Artes et des Lettres geslagen.