“Ik heb mensen vreemde dingen horen vertellen en nog vreemdere dingen horen verzwijgen als ze het over liefde hebben. Meestal houd ik mijn mond. De woorden komen pas later, als ik alleen thuis ben en mijn vingers het gezicht van mijn geliefde op mijn buik tekenen. Maar ook die buiktekening lost na een tijd op in de nerven van de huid. Zoals ook de woorden dat doen. En zoals ik er ooit van overtuigd was dat muziek zich op de een of andere manier ophoopte in het plamuur, zo wist ik zeker dat ook het beeld van dat lichaam mijn hoofd binnensijpelde en zich via mijn bloedbaan over mijn hele lichaam verspreidde.”

Memoires van een luipaard is het relaas van een liefde die als een bliksem inslaat. Het hartstochtelijke verlangen om de geliefde in woorden te vatten op de manier waarop een schilder dat doet: naar levend model. Keer op keer. Koortsachtig. Bezeten. Tot die ene tekening wordt gemaakt die perfect samenvalt met het geliefde lichaam.
Met zijn zintuiglijke, zinderende stijl schept Peter Verhelst in Memoires van een luipaard opnieuw een wereld die zowel onwerkelijk als herkenbaar is.

“Zoals een man droomt van een zoon omdat die hem later zal kunnen dragen tijdens de uitgeputte, laatste dagen, zo had ik van haar gedroomd tijdens mijn klim naar het licht.”