Drie vrouwen. Drie generaties. Eén familie.

Als Anna de slaap niet kan vatten, vindt ze een sepiafoto van haar grootmoeder Hanna als jonge vrouw. Het is alsof ze in de spiegel kijkt. Voor het eerst ziet ze niet de krenterige, oude oma uit familieverhalen maar een vrouw die liefheeft, huilt, lacht en haat, net als zij. Ze besluit op zoek te gaan naar wie haar grootmoeder echt was.

Afgezet tegen het overweldigende isolement van de Zweedse meren en bergen is dit een aangrijpend testament van een vergeten tijd en het hartverwarmende verhaal van liefde in tijden van onrust.

‘Het is een genot om Marianne Fredriksson te lezen.’ – Het Parool